Τετάρτη 29 Δεκεμβρίου 2010

Λογοτεχνικός διαγωνισμός για τον Παρθενώνα

Ο διεθνής λογοτεχνικός διαγωνισμός που πραγματοποιεί η οργάνωση Ελληνικού Πολιτισμού «Νόστος» στην Αργεντινή, με θέμα «Μάρμαρα του Παρθενώνα: ιστορία μιας κλοπής ή η κλοπή της ιστορίας», παρατείνεται έως τις 31 Ιανουαρίου.
Η παράταση της ημερομηνίας υποβολής των λογοτεχνικών κειμένων κρίθηκε αναγκαία λόγω της μεγάλης ανταπόκρισης των ενδιαφερομένων από όλο τον κόσμο, σύμφωνα με την πρόεδρο του «Νόστου», δρ. Χριστίνα Τσαρδίκος. «Οι λογοτεχνική διαγωνισμοί που θεσπίσαμε πριν από τρία χρόνια, με θέματα ελληνικού ενδιαφέροντος, κατέδειξαν το μεγάλο ενδιαφέρον και την αγάπη που τρέφουν για την πατρίδα οι Φιλέλληνες, που συμμετείχαν αθρόα, μαζί με τους Έλληνες από όλο τον κόσμο», επισημαίνει η πρόεδρος και προσθέτει:
«Το θέμα των Γλυπτών του Παρθενώνα, η αδικία που συντελείται με την μη επιστροφή τους στη γενέτειρα, δεν αφορά μόνο εμάς, αλλά όλους τους πολιτισμένους λαούς της γης. Και αυτό δείχνουν οι μέχρι τώρα συμμετοχές, που είναι πολλές και ενδιαφέρουσες, από όλες τις ηπείρους, γεγονός που μας ικανοποιεί αφάνταστα. Στόχος μας, άλλωστε, είναι να ενώσουμε όλους αυτούς τους ανθρώπους σε μια φωνή, σε μια γραπτή παράκληση του κόσμου των Γραμμάτων, μέχρι την ευόδωση του δίκαιου αιτήματος για την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα, από το Βρετανικό Μουσείο, στο νέο Μουσείο της Ακρόπολης».
Εκτός από την «Ένωση Λογοτεχνών Αργεντινής», με την οποία ξεκίνησε το διαγωνισμό για πρώτη φορά, ο «Νόστος», συνεργάζεται φέτος με το Κέντρο Ελληνικών και Βυζαντινών Σπουδών «Φώτιος Μαλλέρος», του πανεπιστημίου της Χιλής, το μοναδικό στο είδος του στη Λατινική Αμερική (έτος ίδρυσης, 1968), υπό τον καθηγητή Μιγκουέλ Καστίγιο Ντιντιέ, με την Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών και Συγγραφέων των Πέντε Ηπείρων, τη Διασπορική Λογοτεχνική Στοά, από την Αυστραλία και την Ελληνική Κοινότητα Λίμας, Περού. Ο διαγωνισμός του «Νόστου» πραγματοποιείται υπό την αιγίδα της πρεσβείας της Ελλάδας στην Αργεντινή.
Πληροφορίες: Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να επισκεφθούν την ιστοσελίδα του Νόστου ( www.nostosonline.gr ) για να μάθουν τις λεπτομέρειες για την υποβολή των κειμένων τους στον διαγωνισμό.
ΠΗΓΗ:
http://www.clickatlife.gr/story/biblio/logotexnikos-diagonismos-gia-ton-parthenona?id=1914881
http://www.nostosonline.gr/en/

Κυριακή 5 Δεκεμβρίου 2010

Ηλίας Βενέζης

"Η λογοτεχνική πορεία ενός ακόμα πεζογράφου της Γενιάς του ’30, του ΗΛΙΑ ΒΕΝΕΖΗ (πραγματικό όνομα ΗΛΙΑΣ ΜΕΛΛΟΣ [ΚΥΔΩΝΙΕΣ (ΑΪΒΑΛΙ), 1898 ή 1904-ΑΘΗΝΑ, 1973]), εν μέσω της καταστροφής της ΣΜΥΡΝΗΣ, της απώλειας της Μεγάλης Ιδέας, της εμπειρίας του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και της Εθνικής Αντίστασης διαγράφεται στο επεισόδιο της σειράς «ΕΠΟΧΕΣ ΚΑΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ». Θα διδαχθεί στη ΜΥΤΙΛΗΝΗ τα πρώτα γράμματα, για να επιστρέψει στη ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ, και μετά την Καταστροφή θα οδηγηθεί αιχμάλωτος στα τάγματα εργασίας της Ανατολής και κατόπιν πρόσφυγας στη ΜΥΤΙΛΗΝΗ. Το 1932 εγκαθίσταται στην ΑΘΗΝΑ. Ο συγγραφέας των μυθιστορημάτων «ΤΟ ΝΟΥΜΕΡΟ 31328» (πρώτη μορφή 1925, δεύτερη και ολοκληρωμένη 1931), «ΓΑΛΗΝΗ» (1939), «ΑΙΟΛΙΚΗ ΓΗ» (1943) αρθρογραφεί στον ημερήσιο Τύπο και έχει συνειδητή επιλογή την εργασία του στην τράπεζα μέχρι το 1957 και την ήσυχη οικογενειακή ζωή. Για το έργο του βραβεύεται το 1940 με το Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας και με Έπαινο της Ακαδημίας Αθηνών, εκλέγεται ακαδημαϊκός το 1957 και τιμάται με πληθώρα θέσεων σε σημαντικά πνευματικά ιδρύματα της χώρας (Εθνικό Θέατρο, Εθνική Λυρική Σκηνή κ. ά.). Βιβλικός και μειλίχιος ραψωδός των προσωπικών του εμπειριών από την προσφυγιά και τον ξεριζωμό και νοσταλγός της χαμένης μνήμης, η λογοτεχνική του φόρμα εκκινεί από το πραγματικό για να οδηγηθεί στο φανταστικό και μιλά με αμεσότητα αλλά και ειρωνεία για τη βιωμένη πραγματικότητα του ίδιου, της γενιάς του και του ανώνυμου και πληγωμένου πλήθους της εποχής του. Στο επεισόδιο διασπείρεται σημαντικό «εθνικό» και προσωπικό του καλλιτέχνη αρχειακό υλικό, ενώ μιλά για τον πεζογράφο και άνθρωπο ΗΛΙΑ ΒΕΝΕΖΗ η κόρη του ΑΝΝΑ ΒΕΝΕΖΗ-ΚΟΣΜΕΤΑΤΟΥ, που επικυρώνει την απλότητα και την καρτερικότητά του χαρακτήρα του πατέρα της."
ΠΗΓΗ: ΟΠΤΙΚΟΑΚΟΥΣΤΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ ΤΗΣ ΕΡΤ.

Σάββατο 4 Δεκεμβρίου 2010

Σάββατο 13 Νοεμβρίου 2010

Καρυωτάκης και Καβάφης οι αγαπημένοι των εφήβων

Ενδιαφέρονται οι σημερινοί έφηβοι για την ελληνική ποίηση. Αρκεί κάποιος να βρει τρόπο να τους μιλήσει για αυτήν. Ο εισηγητής του πρώτου κύκλου εργαστηρίων ποίησης για μαθητές Λυκείου, τα οποία διοργανώνει εφέτος το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου (ΕΚΕΒΙ), ποιητής Στρατής Πασχάλης , είναι εντυπωσιασμένος από τις σκέψεις, τις απορίες αλλά και τις αμφιβολίες για την ποίηση που διατύπωσαν οι μαθητές με γόνιμο τρόπο. Διαπίστωσε ότι «σε μια εποχή δύσκολη για τον κόσμο και την Ελλάδα, υπάρχουν εκπαιδευτικοί οι οποίοι κατορθώνουν να μιλήσουν στα παιδιά, να τους κινήσουν το ενδιαφέρον και μάλιστα να τα βοηθήσουν να διαμορφώσουν συγκροτημένη σκέψη για την ποίηση».

«Το κείμενο παίζει ασφαλώς ρόλο στην ανάπτυξη σχέσης των μαθητών με την ποίηση» παραδέχεται η κυρία Τερέζα Ροζάκη, φιλόλογος στο 34ο Λύκειο Αθηνών στο Θησείο, η οποία συνόδευσε στο εργαστήριο 30 μαθητές της, «κυρίως όμως σημασία έχει το πώς θα το παρουσιάσουμε στα παιδιά». Η νεότερη ποίηση έχει μεγαλύτερη απήχηση από τα κείμενα της Κρητικής Αναγέννησης. Ο Καβάφης κερδίζει τα παιδιά, ο Καρυωτάκης τα ενθουσιάζει. Ακολουθεί ο ερωτικός Ελύτης, ο Ρίτσος έχει το κοινό του, βρίσκουν όμως δύσκολο τον Σεφέρη.

Μαθητές από τρία σχολεία της Αττικής παρακολούθησαν τον πρώτο κύκλο των εργαστηρίων. Υπερίσχυσαν αριθμητικά τα κορίτσια, χωρίς να υποτιμάται η συμμετοχή των αγοριών, τα οποία φαίνεται ότι κρατούν μια πιο κριτική στάση απέναντι στον ποιητικό λόγο και αναζητούν τη σύνδεσή του με άλλες μορφές λόγου, όπως το τραγούδι. Ανάμεσα σε όλους υπήρχαν και μαθητές, αγόρια και κορίτσια, με πιο ειδικό ενδιαφέρον για την ποίηση, καθώς υπερέβαινε το επίπεδο της ανάγνωσης και περνούσε σε εκείνο της συγγραφής.

«Αν δοθεί στα παιδιά το ερέθισμα, συμμετέχουν με ενθουσιασμό και δημιουργικά» είναι το συμπέρασμα της εκπαιδευτικής εμπειρίας της κυρίας Ροζάκη. Εμπνευσμένοι από πίνακες του Εγγονόπουλου, μαθητές της Β΄ Λυκείου στο σχολείο της συνέθεσαν πριν από δύο χρόνια δικά τους υπερρεαλιστικά ποιήματα, τα οποία απήγγειλαν στο τέλος της χρονιάς.

Το σημαντικό είναι ότι μέσα από τέτοιες πρωτοβουλίες δημιουργείται ένα αναγνωστικό κοινό για την ποίηση και καλλιεργείται μια σχέση πιο συστηματική. Παίρνουμε από τα παιδιά αυτό που τους δίνουμε.

ΠΗΓΗ:  http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artId=366875&dt=13/11/2010

Τετάρτη 20 Οκτωβρίου 2010

Μαρία Πολυδούρη - Κοντά σου

Ο Θάνος Ανεστόπουλος ερμηνεύει 11/12/2009 στο ΙΑΝΟΣ ποίημα της Μαρίας Πολυδούρη.

Τετάρτη 6 Οκτωβρίου 2010

H ΔΕ ΠΟΛΙΣ ΕΛΑΛΗΣΕΝ-ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΠΡΕΒΕΖΑ-Κ. Γ. ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ


Δείτε εδώ        http://www.ert-archives.gr/V2/public/p01-info.aspx?titleid=7120&action=mInfo&mst=00:00:00:00       από το Οπτικοακουστικό αρχείο  της ΕΡΤ ντοκιμαντέρ αφιερωμένο στον Καρυωτάκη.

Η στενή συνάφεια ανάμεσα στο έργο και τη ζωή του «Ιδανικού αυτόχειρα» ΚΩΣΤΑ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗ, η περιήγηση του φακού στην πόλη της ΠΡΕΒΕΖΑΣ, όπου ο ποιητής αυτοκτόνησε, η φωνή του ΝΙΚΟΥ ΞΥΔΑΚΗ που διαβάζει τα ποιήματα του Καρυωτάκη «ΠΡΕΒΕΖΑ» και «ΣΑΝ ΔΕΣΜΗ ΑΠΟ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ» και η φωνή του ΛΕΥΤΕΡΗ ΠΟΥΛΙΟΥ που διαβάζει αποσπάσματα από επιστολές του ποιητή προς τον πατέρα του και προς την ποιήτρια ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ, μας αποκαλύπτουν τόσο τον ποιητή όσο και τον άνθρωπο ΚΩΣΤΑ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗ, την ατμόσφαιρα της εποχής αλλά και του έργου του, τη στάση του απέναντι στη ζωή αλλά και απέναντι στον ίδιο τον εαυτό του.




Δευτέρα 4 Οκτωβρίου 2010

Η νεοελληνική μπαλάντα

ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΕΛΟΥΔΗΣ | Κυριακή 28 Ιουλίου 1996



Με αφορμή τα εκατό χρόνια από τον θάνατο του Γ. Βιζυηνού ο γράφει για τη συμβολή του μεγάλου λογοτέχνη στη δημιουργία (και) στην Ελλάδα του ποιητικού 
αυτού είδους

Ο εορτασμός των 100 χρόνων από τον θάνατο του Γ. Βιζυηνού (1849-1896) θα έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον, αν, πλάι στον αναγνωρισμένο, πρωταγωνιστικό του ρόλο κατά την εκκόλαψη της νεοελληνικής «ηθογραφίας» στη δεκαετία του 1880, ανακαλυφθεί και προβληθεί μια άλλη, παραγνωρισμένη, όψη του έργου του, όπως είναι η δημιουργία ενός νέου για την Ελλάδα ποιητικού είδους: της «μπαλάντας».
Η μπαλάντα είχε, όπως και το σονέτο, μια μακρά προϊστορία: καταγόταν από ένα τραγούδι των τροβαδούρων της Προβηγκίας με σταθερή μορφή, που συνόδευε τον χορό, και είχε γνωρίσει την πρώτη της ακμή ήδη κατά την αυγή των Νεότερων Χρόνων (Φρ. Βιγιόν). Από την Προβηγκία η μπαλάντα διαδόθηκε τους επόμενους αιώνες, μέσω της Βόρειας Γαλλίας, στη Σκωτία και στην Αγγλία και από εκεί στις σκανδιναβικές χώρες και στη Γερμανία, για να εισχωρήσει, στον 18ο και στον 19ο αιώνα, σε όλες σχεδόν τις λογοτεχνίες της Ευρώπης.
Στις βόρειες πατρίδες της η μπαλάντα συγχωνεύτηκε με την τοπική λαϊκή παράδοση και εξελίχτηκε σε ένα ποιητικό είδος αφηγηματικού - δραματικού χαρακτήρα με μεγάλη μορφική ποικιλία και πλούσια θεματική, που αντλούσε από τους μύθους, τους θρύλους, τις παραδόσεις αλλά και την «εθνική» ιστορία.
Ο Βιζυηνός είχε γνωρίσει την μπαλάντα μαζί με την κλασική και ρομαντική γερμανική ποίηση κατά τις εξάχρονες μεταπτυχιακές του σπουδές στη Γερμανία (1875-1881)Ω εκεί έγραψε και τα πρώτα του ποιήματα, ανάμεσα στα οποία και μερικές μπαλάντες. Στον Βιζυηνό βρίσκονται και οι δύο τύποι της μπαλάντας: η «κλασική», γαλλικής προέλευσης, με προδιαγεγραμμένη μετρική μορφή: δύο ή τρεις οκτάστιχες και μια τετράστιχη στροφή σε 11σύλλαβους και 12σύλλαβους στίχους, με ορισμένες ομοιοκαταληξίες και επανάληψη - επωδό του τελευταίου στίχου κάθε στροφής (Στοργή)Ω και η νεότερη - ρομαντική: ελεύθερη ανάπλαση ενός «μυθικού» θέματος (Το Μπαλουκλί, Η Αγιά-Σοφιά, Η παράφρων, Ο Σοφιανός, Αι Νηρηίδες κ.ά.).
Ο Βιζυηνός είναι και ο πρώτος έλληνας θεωρητικός της ευρωπαϊκής μπαλάντας: μετά το άρθρο «Βαλλιστικόν άσμα» στο «Λεξικόν Εγκυκλοπαιδικόν» (1891/92) των Μπαρτ και Χιρστ, ο Βιζυηνός δημοσίευσε στην «Εστία» του 1894 μια εκτεταμένη μελέτη για τα «βαλλίσματα», που εκδόθηκε αργότερα και αυτοτελώς (Ανά τον Ελικώνα, 1930). Με τον όρο «βάλλισμα», που είχε εφευρεθεί, κατά τη μαρτυρία του Στ. Α. Κουμανούδη (1900), στα 1862 από τον γνωστό μεσαιωνολόγο Δ. Ι. Μαυροφρύδη, ο Βιζυηνός απέδιδε το γαλλικό «ballade», μεταφράζοντάς το ετυμολογικά πιστά: ballade από το λατιν. ballare (χορεύω) = βάλλισμα από το αρχ. ελλην. βαλλίζω (χορεύω).
Οπως στον ευρωπαϊκό Βορρά η μπαλάντα είχε συζευχθεί με το λαϊκό επικοδραματικό τραγούδι, έτσι και στην Ελλάδα τα «βαλλίσματα» προσεγγίστηκαν στις εγχώριες δημοτικές «παραλογές». Μπαλάντες, αντλώντας από τις δημοτικές παραλογές, τη λαϊκή παράδοση και την αρχαία μυθολογία, έγραψαν, μετά τον Βιζυηνό, ο Δροσίνης (Τα λόγια της μάγισσας, Ο γάμος της Λιογέννητης, Η σκλάβα κι ο γενίτσαρος, Το κρίμα), ο Παλαμάς (Ο καθρέφτης τ' Αϊ-Γιαννιού, Η ξενιτεμένη κ.ά.), ο Κρυστάλλης (Το γεφύρι του Μανώλη) και ο Γρυπάρης (Ο Τρύφων και η Χρυσόφρυδη, Ο πραματευτής).
Αλλά η νεοελληνική ποίηση της ηθογραφικής τριακονταετίας 1880-1910 τράφηκε και γονιμοποιήθηκε και με μια σειρά μεταφράσεων από τις πιο δημοφιλείς μπαλάντες των γερμανών κλασικών και ρομαντικών, όπως του Γκαίτε (Ο βασιλιάς των ξωτικών, Ο ψαράς κ.ά.), του Σίλερ (Ο Κόμης του Αψβούργου, Ο βουτηχτής, Το δαχτυλίδι τουΠολυκράτη κ.ά.) και του Ούλαντ (Η κατάρα του τραγουδιστή, Ο τυφλός βασιλιάς, Ο πύργος στη θάλασσα κ.ά.). Η διασημότερη ήταν σίγουρα η αριστοτεχνική μετάφραση της διάσημης Λεωνόρας του Μπίργκερ από τον Λ. Μαβίλη (1883/84), πάνω στην οποία στηρίχτηκε και η σημαντική κριτική μελέτη του Ι. Πολυλά Η φιλολογική μας γλώσσα (1892).
Φαίνεται όμως ότι ο όρος «μπαλ(λ)άντα» δυσκολεύτηκε να επικρατήσει στην Ελλάδα: ακόμη και ξένες (γερμανικές) μπαλάντες με τον τίτλο Ballade, όπως του Γκαίτε (1892Ω μετ. Κ. Μάνεσης) και του Αρντ (1906Ω μετ. Α. Θέρος), μεταφράστηκαν με εντελώς διαφορετικό τίτλο, κατανοητό για το ελληνικό τους κοινό, ενώ στα 1900 ακόμη ο Κ. Χατζόπουλος τιτλοφορούσε ξενότροπα ένα ποίημά του Η ballade της ομίχλης και ο Α. Σικελιανός έδινε δύο χρόνια αργότερα (1902) σε τρία ποιήματά του, που είχαν ελάχιστα σχέση με την κλασική και τη ρομαντική μπαλάντα, τον κοινό τίτλο Ballades.
Ενας από τους πρώτους που χρησιμοποίησε τον εξελληνισμένο όρο «μπαλάντα» στον τίτλο ενός ποιήματός του ήταν ο Κ. Καρυωτάκης, με την αριστουργηματική Μπαλάντα στους άδοξους ποιητές των αιώνων (1920), που είναι και η διασημότερη ελληνική μπαλάντα του «κλασικού», γαλλικής προέλευσης, τύπου: τρία οκτάστιχα και ένα τετράστιχο, ομοιοκατάληκτοι 11σύλλαβοι και 10σύλλαβοι, «επωδός» του τελευταίου στίχου. Τα ξένα πρότυπα του Καρυωτάκη θα αποκαλυφθούν έναν χρόνο αργότερα (Ελεγεία και σάτιρες, 1921), όταν θα δημοσιευτεί η μετάφρασή του της λαμπρής Μπαλάντας των κυριών του παλαιού καιρού του Φρ. Βιγιόν.
Μετά τον Καρυωτάκη, δύο ποιήτριες, η Δ. Ζευγώλη (Η μπαλάντα του αδελφού, 1931) και η Μελισσάνθη (Η μπαλάντα της τρελής, 1935), επιβεβαίωσαν την επιτυχημένη μεταφύτευση του ευρωπαϊκού αυτού ποιητικού είδους στην Ελλάδα.
Το παράδειγμα του Καρυωτάκη φανερώνει ότι η «κλασική» μπαλάντα είχε περάσει, διαφορετικά από τη «βόρεια», λαϊκότροπη μπαλάντα, σε μιαν άλλη θεματική, που συνδύαζε την ειρωνεία και τη σάτιρα με την κοινωνική κριτική. Ενας τέτοιος θεματικός εμπλουτισμός της παραδοσιακής μπαλάντας είχε ήδη σημειωθεί στην Ευρώπη στον Μεσοπόλεμο με τον νέο Μπρεχτ και θα επιζήσει στο σύγχρονο τραγούδι κοινωνικής κριτικής με αφηγηματική δομή από τη δεκαετία του 1960 στην Ευρώπη και στην Αμερική με τις μπαλάντες, λ.χ., του Β. Μπίρμαν, της Τζ. Μπάεζ και του Λ. Κοέν ή, για να επιστρέψουμε στον τόπο μας, του Δ. Σαββόπουλου και του Β. Παπακωνσταντίνου.
Ο κ. Γιώργος Βελουδής είναι καθηγητής της Νεοελληνικής και Συγκριτικής Γραμματολογίας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων.

ΠΗΓΗ: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=81241&ct=114&dt=28/07/1996

Κυριακή 16 Μαΐου 2010

Πως θα εξετασθούν οι μαθητές του Λυκείου στη Νεοελληνική Λογοτεχνία

 Νεοελληνική Λογοτεχνία

Η εξέταση στη Νεοελληνική Λογοτεχνία αναφέρεται σε πεζό ή ποιητικό κείμενο που περιέχεται στη διδαχθείσα ύλη της αντίστοιχης τάξης, το οποίο δίνεται στους μαθητές σε φωτοτυπία, μαζί με τις αναγκαίες σημασιολογικές ή άλλες διευκρινίσεις. Το κείμενο συνοδεύεται από πέντε ερωτήσεις που αναφέρονται:
α) στον συγγραφέα του έργου και σε γραμματολογικά στοιχεία που προκύπτουν άμεσα ή έμμεσα από το κείμενο (1 ερώτηση),
β) στη δομή του κειμένου, στην επαλήθευση ή διάψευση μιας κρίσης με βάση το κείμενο, σεπαρατηρήσεις επί των εκφραστικών μέσων και τρόπων του κειμένου (υφολογική διερεύνηση, αφηγηματικές λειτουργίες, επιλογές του δημιουργού σε διάφορα επίπεδα γλωσσικής ανάλυσης) (2 ερωτήσεις),
γ) σε σχολιασμό ή στη σύντομη ανάπτυξη, σε 1-2 παραγράφους, ορισμένων χωρίων του κειμένου (1 ερώτηση),
δ) σε σχολιασμό αδίδακτου λογοτεχνικού κειμένου το οποίο δίνεται στους μαθητές επίσης σε φωτοτυπία και είναι ίσης, κατά προσέγγιση, δυσκολίας με το διδαγμένο (1 ερώτηση).
Η ερώτηση α βαθμολογείται με δεκαπέντε (15) μονάδες, οι δύο ερωτήσεις της β περίπτωσης με είκοσι (20) μονάδες η καθεμία, η ερώτηση γ με εικοσιπέντε (25) μονάδες και η ερώτηση δ με είκοσι (20) μονάδες.
Σε περίπτωση κατά την οποία μία (1) ερώτηση αναλύεται σε υποερωτήματα, η βαθμολογία που προβλέπεται γι’ αυτήν κατανέμεται ισότιμα στα υποερωτήματα, εκτός αν κατά την ανακοίνωση των θεμάτων καθορίζεται διαφορετικός συντελεστής βαρύτητας γι’ αυτά.

Σάββατο 24 Απριλίου 2010

Δικτυογραφία για τον Μ. Καραγάτση





Στην ΙΩΑΝΝΑ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗ


Ο Μ. Καραγάτσης στην καθημερινότητά του είναι ανυπόφορος. Τύραννος. Τιμωρεί, για ψύλλου πήδημα, την κόρη του Μαρίνα, στην οποία προσπαθεί με το ζόρι να διδάξει τον «Σάτυρο ή το γυμνό τραγούδι» του Παλαμά, που ο ίδιος λάτρευε. Τα ίδια και με τον Μποντλέρ και με την όπερα. Προσκαλεί τον φιλόλογο, που η θυγατέρα του θαυμάζει, στο σπίτι τους, για να τον ταπεινώσει ενώπιόν της. Δεν είναι η μοναδική επίδειξη σκληρότητας του ανθρώπου που έγραψε αριστουργήματα όπως ο «Γιούγκερμαν» και η «Μεγάλη Χίμαιρα». Αποκαλεί την κόρη του «ανιαρά ενάρετη» και την κατηγορεί ότι δεν έχει φαντασία. Της επιδεικνύει τις εκθέσεις που έγραφε αυτός παιδί, για να αποδείξει τη ροπή της στην κοινοτοπία...




















Μολονότι οι Έλληνες κατάλαβαν και πραγματοποίησαν 
την εθνική τους ενότητα, δεν κατάφεραν ποτέ να συλλάβουν
 την ιδέα της πολιτικής τους ένωσης. Επιμένουν
 πεισματικά στο ιδεώδες της πόλης-κράτους, του
 νοσηρού αυτού τοπικισμού που ―εφτάψυχος― 
έφτασε ως τις μέρες και δολοφόνησε τον Καποδίστρια.
 Οι Έλληνες διατηρούν με θρησκευτική επιμονή την
 παράδοση των ελαττωμάτων τους... 
Η Ιστορία των Ελλήνων. Aετός A.E., 1952. 80.

5. Μ. Καραγάτσης, λαϊκός και μοντέρνος








Αν και το 2008 χαρακτηρίστηκε Ετος Καραγάτση, δεν μπορούμε 
να πούμε ότι ήταν πλούσιο σε συνέδρια, αφιερώματα ή μελέτες 
για το έργο του. 

περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=23643&ct=6&dt=16/11/2008#ixzz0j8Lfgizg


6.ΕΚΑΤΟ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ Μ.ΚΑΡΑΓΑΤΣΗ
(Χρονολόγιο, Κρίσεις, Μαρτυρίες, Αποσπάσματα, Εργογραφία, Βιβλιογραφία) υπάρχουν εδώ: 

7.Μ.Καραγάτσης: τόρριξα στην πεζογραφία, ένας Θεός ξέρει το γιατί...
Γεννήθηκα στην Αθήνα σε ένα από τα τέσσερα γωνιακά σπίτια των οδών Ακαδημίας και Θεμιστοκλέους. Δεν σας λέω όμως σε ποιo. Και το κάνω επίτηδες αυτό, για να μπλέξω άγρια -σε αυτό το αθηναϊκό σταυροδρόμι - τους διαφόρους "αρμοδίους", όταν έρθει η στιγμή να εντοιχισθεί η αναμνηστική πλάκα. Εγώ βέβαια θα τα έχω τινάξει προ πολλού, και θα σπάω κέφι καλά στον ουρανό, με τη μεταθανάτια φάρσα μου. Θα έχω παρέα το Σολωμό, που θα μου λέει κουνώντας το κεφάλι: " Τράβα και σύ Καραγάτση,όσα τράβηξα εγώ από τον Καιροφύλλα, τον Αποστολάκη και το Σπαταλά".


9. Μ.Καραγάτση, Τα χταποδάκια (κείμενο και ερωτήσεις).


Ευχαριστώ το φίλο Βασ. Συμεωνίδη για τη διόρθωση. Το "Μ". στο όνομα του Καραγάτση δε σημαίνει Μιχάλης αλλά πιθανόν "Μίτια" όπως τον αποκαλούσαν οι συμφοιτητές του, εξ αιτίας της μεγάλης του αγάπης για τον Ντοστογιέφσκι.

Πέμπτη 15 Απριλίου 2010