Με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο

Τα ποιήματα δεν είναι τίποτα άλλο από μνημεία ανθρωπισμού, και ο ποιητής δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας ανθρωπιστής δίχως όρια.

Όλα όσα παρατηρούμε να συμβαίνουν τελευταία τριγύρω μας, πολιτικές αναταράξεις, επεισόδια, διαδηλώσεις, και άλλα, είναι το ξεχείλισμα μιας κοινωνίας που μονίμως υποφέρει και θα συνεχίσει βεβαίως να υποφέρει γιατί είναι πολύ καλά εκπαιδευμένη να κορυφώνει την αντίδρασή της στην καταπίεση με τον τρόπο που βλέπουμε - ποτέ αλλιώς. Είναι μία (παγκόσμια) κοινωνία δυστυχής και κατατρεγμένη. Επ' αυτού πώς μπορεί να βοηθήσει ένας ποιητής;

Μα η δουλειά του ποιητή είναι ακριβώς αυτή και αυτήν υποτίθεται πως ανέκαθεν εξασκεί - ο ποιητής δεν χρειάζεται να κάνει κάτι παραπάνω για την (εφήμερη) αυτήν περίσταση. Η κοινωνία αν ξαφνικά θυμηθεί πως μπορεί να δεχθεί την ποιητική συνδρομή δεν έχει παρά να χρησιμοποιήσει την Ποίηση που ήδη υπάρχει.

Κάπου, εκεί, που ο αναγνώστης πρέπει να την βρει, αν την έχει πραγματικά ανάγκη. Αυτή είναι λοιπόν η πραγματική συμμετοχή. Μία απτή απόδειξη Ενότητας.

Όσο για το πόσο ο ποιητής μπορεί, ακόμη και εν μέσω όλων αυτών των ταραχών, δημόσια (στο διαδίκτυο, στα έντυπα, κτλ) να εκφραστεί, είναι ένα άλλο ζήτημα εξίσου ζοφερό μα αναμενόμενο.

Πώς μπορούν οι ειδήσεις ενός ποιητή να κυκλοφορήσουν μέσα σε αυτό που αποκαλείται επικαιρότητα, εάν δεν είναι -ως γνωστό και ταριχευμένο- κάμποσο αριστερός, κάμποσο οξύθυμος, κάμποσο φτηνός;

Είναι πραγματικά δύσκολο. Στο διαδίκτυο τα αριστερόστροφα sites δεν σε ανέχονται, τα δεξιόστροφα σε θεωρούν παλαβό, τα περιοδικά δεν διαταράζουν γιατί υπόκεινται εκεί που τα ίδια γνωρίζουν. Οι εφημερίδες.

Τα πράγματα λοιπόν συνεχίζουν και θα συνεχίζουν γιατί αυτό ξέρουν να κάνουν - με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που η κοινωνία (και όχι η ποίηση) θα εξακολουθεί να κινείται, παρότι ταυτόχρονα, παράλληλα με την ποίηση, και η ποίηση (όχι η κοινωνία) θα εξακολουθεί να λειτουργεί σαν καρδιά της.

Γιάννης Λειβαδάς

ΠΗΓΗ: EΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ