Πέμπτη 26 Φεβρουαρίου 2009

Σκέψεις για το ποίημα της Δήμητρας Χριστοδούλου: Για ένα παιδί που κοιμάται.

Ο πολιτισμός της εξαθλίωσης

Άσφαλτος, το πολιτισμένο χώμα

των μεγαλουπόλεων πνιγμένο στη

λαμαρίνα και στο λάστιχο φτάνει

μέχρι τα φανάρια ....

Κι εκεί η αηδία, στιλοβάτες

άλλωτε πράσινοι κι άλλωτε κόκκινοι

στέκουν καρφωμένοι

στο τσιμέντο του διαζώματος

ανέκφραστοι, ασάλευτοι κι όμως στο κόκκινο

ένα σωρό εκφράσεις ένα κάρο

χειρονομίες και κινήσεις έντονες νευρικες, απότομες.

Δεν έχει έλεος αυτή η στάση

άν κοιτάξεις παραδίπλα πρώτα πάει

στα πίσω αυτοκίνητα ή στα μπροστινά

μετά παραπέρα το σίγουρο είναι ότι

κάποια στιγμή θα φτάσει και στο τζάμι σου.

Κάνεις πως δε βλέπεις παρακαλάς

να ανάψει το πράσινο όμως

έχει κι άλλα φανάρια ο δρόμος

και τα πεζοδρόμια στην Ομόνοια είναι

πολύ φαρδιά και οι γωνιές τους γεμάτες ακόμη

κι Εκκλησίες τις Κυριακές στο πλατύσκαλο

απέξω κάποιος θα κάθεται.

Σε κυνηγάνε από παντού με το χέρι απλωμένο

χωρίς ύφος λύπησης, χωρίς ύφος ζητιανιάς,

χωρίς ύφος μόνιμα.

Κι εσύ που λές πως θα ανατρέψεις τον κόσμο πού είσαι;

Κι εσύ με το τζάμι ανεβασμένο πώς ελπίζεις;

Κι εσύ χωμένος στην επιστήμη σου πώς ενδιαφέρεσαι;

ΠΗΓΗ: 2ο ΓΕΝΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ ΑΓ. ΑΝΑΡΓΥΡΩΝ

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Έρευνα που πραγματοποιήθηκε από την ALKO για λογαριασμό της UNICEF

Η Ταυτότητα της έρευνας
ΕΤΑΙΡΕΙΑ:
ALKO
ΠΕΛΑΤΗΣ:
UNICEF
ΤΥΠΟΣ:
ΠΟΣΟΤΙΚΗ ΑΠΟΓΡΑΦΙΚΗ (ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ)
ΔΕΙΓΜΑ:
955 ΑΤΟΜΑ ΣΤΟ ΛΕΚΑΝΟΠΕΔΙΟ ΑΤΤΙΚΗΣ
ΕΠΙΛΟΓΗ ΔΕΙΓΜΑΤΟΣ:
Το σύνολο των παιδιών σε 75 ερευνητικούς τομείς
που κάλυψαν το λεκανοπέδιο Αττικής
ΧΡΟΝΟΣ:
17 - 29 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2000

Σύνοψη - Συμπεράσματα

Σε 5.800 υπολογίζονται περίπου τα παιδιά στην Ελλάδα που ζουν και εργάζονται το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας τους στους δρόμους, τα λεγόμενα "παιδιά των φαναριών". Τα παιδιά αυτά είναι από 2 έως 15 ετών, ελληνόπουλα και μετανάστες που αποφέρουν κατά τις συντηρητικότερες εκτιμήσεις περίπου 1 δισεκατομμύριο δραχμές το μήνα στους "εργοδότες" τους.

Τα στοιχεία προκύπτουν από έρευνα που διεξήγαγε η εταιρεία ΑΛΚΟ για λογαριασμό της UNICEF, στο διάστημα 17 έως και 29 Νοεμβρίου 2000. Η έρευνα ήταν ποσοτική - απογραφική, διεξήχθη με τη μέθοδο των προσωπικών συνεντεύξεων σε 75 γεωγραφικούς τομείς του Λεκανοπεδίου Αττικής.

Κυριότερα ευρήματα της έρευνας: από τα 955 παιδιά ηλικίας 2-15 ετών στα οποία διενεργήθη η έρευνα, το 61% είναι αγόρια, το 10% περίπου ηλικίας έως 5 ετών, 44,1% του συνόλου είναι έλληνες πολίτες, ενώ τα υπόλοιπα παιδιά είναι μετανάστες και πρόσφυγες στη χώρα μας.

Ειδικότερα, το 23,6% του συνόλου είναι έλληνες τσιγγάνοι, το 11,4% έλληνες μουσουλμάνοι, το 28,1% είναι αλβανικής καταγωγής, 6,3% Ιρακινοί, 6,0% Σέρβοι, 5,4% Πακιστανοί, 3,4% Κούρδοι και διάφορες άλλες εθνικότητες. 40,4% των παιδιών είναι Χριστιανοί Ορθόδοξοι, 33,4% Μουσουλμάνοι, ενώ το 13,8% δήλωσε πως δεν ξέρει το θρήσκευμά του. Τα παιδιά αυτά δραστηριοποιούνται σε όλο το Λεκανοπέδιο, κατοικούν σε υπόγεια, ισόγεια, σκηνές, πρόχειρους καταυλισμούς, ακόμα και σε βαγόνια, εγκαταλελειμμένα αυτοκίνητα κ.λ.π. ενώ το 2% δηλώνουν άστεγα.

Τα παιδιά δεν δραστηριοποιούνται στις περιοχές που κατοικούν, πράγμα που σημαίνει ότι καθημερινά μετακινούνται προς τις περιοχές που τα συναντάμε. Ελάχιστα (20%) πηγαίνουν σχολείο, ένα σημαντικό μέρος αυτών βρίσκεται στην Ελλάδα χωρίς τους γονείς του, δηλώνουν άγνοια για το αν η εγκατάστασή τους είναι μόνιμη ή προσωρινή στη χώρα μας. Πολλά παιδιά δηλώνουν ότι "εργοδότης" τους δεν είναι κάποιος από τους γονείς του, τους επιβάλλονται τιμωρίες αν δεν θελήσουν να πάνε για δουλειά ή κάνουν μικρή είσπραξη. Είναι χαρακτηριστικό ότι πολλά παιδιά δήλωσαν σαν τιμωρίες, εκτός από το ξύλο, το γεγονός ότι δεν τους δίνουν φαγητό να φάνε ή ότι τα απειλούν να τα διώξουν από το μέρος που διαμένουν.

Η συντριπτική πλειοψηφία των παιδιών αυτών δηλώνει ότι βρίσκονται στους δρόμους κι "εργάζονται" όλη σχεδόν την ημέρα, αρκετά από αυτά, εργάζονται και τη νύχτα και εκτός μικρών εξαιρέσεων έχουν περιορισμένες φιλοδοξίες κι όνειρα για το μέλλον τους που προκύπτουν από το αίσθημα ανασφάλειας και φόβου που νοιώθουν, καθώς και την αίσθηση σε μεγάλο μέρος αυτών ότι βρίσκονται προσωρινά στην Ελλάδα.

Τέλος, σύμφωνα με τα στοιχεία της έρευνας, η μέση ημερήσια είσπραξη κάθε παιδιού ανέρχεται σε 7 έως 8.000 δρχ., το 20% των παιδιών μιλά πολύ λίγο ή καθόλου την ελληνική γλώσσα, ένα 20% θέλει αλλά δεν μπορεί να πάει σχολείο, ένα μικρό ποσοστό θέλει να σπουδάσει ενώ ένας αριθμός παιδιών στην ερώτηση "τι θα κάνεις όταν μεγαλώσεις" απάντησε: θέλω να έχω φαγητό να τρώω.

ΠΗΓΗ: unicef

Τα παιδιά των φαναριών

Σε σταματάνε στα φανάρια
με δυό ματάκια σαν φεγγάρια
και με φωνή που σπαρταρά
Για δυό δραχμές εκλιπαρούνε
κι άμα στα χέρια τους τις δούνε
λάμπουνε κι είν’ όλο χαρά

Μοιάζει η ζωή τους με ναυάγιο
δίχως Θεό, και δίχως άγιο
μέσα σε πέλαγο βαθύ
Γάγγη, Χριστέ μου, κι άγιε Νείλε
τον άγγελό σου απόψε στείλε
μ’ ένα πελώριο σπαθί

Να στείλει στης νυχτιάς τα μάκρη
αυτούς που στέκουνε στην άκρη
και καρτερούν σα τον φονιά
τα πλάσματα τ’ απελπισμένα
που σου ζητάνε δακρυσμένα
μια στάλα ελπίδα στο χιονιά

Δεν ψάχνουν Θε’ μου για βασίλειο
μόνο μια θέση μες στον ήλιο
τις μέρες των πανηγυριών
Δεν σου γυρεύουνε παλάτια
λίγη χαρά στάξε στα μάτια
για τα παιδιά των φαναριών
ΠΗΓΗ: stixoi.info

Τα παιδιά των φαναριών

Θ.Π.ΛΙΑΝΟΣ| Κυριακή 16 Αυγούστου 1998

Τα φανάρια που ρυθμίζουν την κυκλοφορία στους δρόμους της Αττικής έχουν μετατρέψει αυτά τα σημεία των δρόμων σε μια ιδιόμορφη αγορά. Οσο διαρκεί το κόκκινο, αρκετά νεαρά κυρίως άτομα προσφέρουν στους οδηγούς των σταματημένων αυτοκινήτων διάφορα αγαθά και υπηρεσίες. Αλλοι προσφέρουν λουλούδια σε χαμηλή τιμή, άλλοι προσφέρονται να σου καθαρίσουν το μπροστινό τζάμι για ό,τι ποσό έχεις την ευχαρίστηση να δώσεις, άλλοι επιδεικνύουν ακρωτηριασμένα μέλη του σώματός τους ζητώντας την βοήθεια των εποχουμένων. Μαζί με αυτούς, μικρά παιδιά, αγόρια και κορίτσια, με κατάλληλη για την περίπτωση εμφάνιση, δηλαδή βρώμικα, αχτένιστα και κακοντυμένα, ζητούν τον οβολό σας.

Η τελευταία αυτή περίπτωση, δηλαδή, των μικρών παιδιών έχει προκαλέσει ένα ερώτημα στο οποίο έχουν δοθεί δύο αντίθετες απαντήσεις. Το ερώτημα είναι: πρέπει κανείς να βοηθάει τα μικρά αυτά παιδιά δίδοντας ένα μικροποσόν, ή όχι; Η μια απάντηση είναι αρνητική και υποστηρίζει ότι η επαιτεία είναι κοινωνικό φαινόμενο και πρέπει να αντιμετωπισθεί από την πολιτεία, όχι ατομικά από τον κάθε πολίτη. Αν μια κοινωνία είναι συγκροτημένη με τρόπο που επιτρέπει, ή προκαλεί φαινόμενα επαιτείας, τότε η λύση δεν μπορεί να προέλθει παρά μόνο από την εξέταση και την εξαφάνιση των μηχανισμών που την προκαλούν, στον βαθμό που αυτό είναι εφικτό.

Η άλλη απάντηση είναι θετική, και υποστηρίζει ότι η κοινωνία ως σύνολο δεν θα μπορέσει ποτέ να εξαφανίσει την επαιτεία. Σε κάθε κοινωνία υπάρχουν δυνάμεις και μηχανισμοί που φέρνουν οικογένειες και άτομα σε κατάσταση απελπισίας, μια δε διέξοδος είναι η, προσωρινή έστω, αναζήτηση βοήθειας μέσω της επαιτείας. Επιπλέον, ανεξαρτήτως των λόγων που εξωθούν ένα άτομο στην επαιτεία, η απλή ανθρώπινη συμπόνια για τα πάθη ενός συνανθρώπου, και ιδιαίτερα ενός μικρού παιδιού, είναι αρκετή για να οδηγήσει κάποιον στην απόφαση να προσφέρει την ασήμαντη γι' αυτόν βοήθεια.

Είναι φανερό ότι και οι δύο απαντήσεις έχουν ισχυρή βάση. Τα επιχειρήματα της μιας άποψης δεν αναιρούν τα επιχειρήματα της άλλης. Ο κάθε πολίτης μπορεί να κρίνει και να αποφασίσει, αν θα δώσει ή αν θα αρνηθεί τη μικρή του βοήθεια στην περίπτωση που ανέφερα, δηλαδή αυτής των παιδιών των φαναριών, όπως έχουν χαρακτηρισθεί.

Εχω όμως την εντύπωση ότι η επαιτεία που παρατηρούμε να λαβαίνει χώρα στις γωνιές των οδών, όπου υπάρχουν φανάρια κυκλοφορίας, αλλά και γενικά, δεν έχει καμιά σχέση με την επαιτεία για την οποία τα επιχειρήματα που διατυπώθηκαν πιο πάνω έχουν ισχύ. Η επαιτεία που παρατηρούμε δεν είναι αποτέλεσμα και έκφραση καταστάσεων, π.χ. ανεργίας, φτώχειας κ.ο.κ., που φέρνουν διάφορα άτομα σε κατάσταση απελπισίας. Αντίθετα, πιστεύω ότι είναι μια εξαιρετικά κερδοφόρος δραστηριότητα. Τα παιδιά των φαναριών δεν ζητιανεύουν επειδή πεινούν, αλλά επειδή αποτελούν ένα αποτελεσματικό σημείο επαφής ενός διεφθαρμένου επιχειρηματικού κυκλώματος με το καταναλωτικό του κοινό, δηλαδή, με εμάς.

Υπάρχουν διάφορα στοιχεία που βεβαιώνουν ότι η επαιτεία των παιδιών είναι οργανωμένη επιχείρηση. Πρώτον, έχουν συγκεκριμένα στέκια-φανάρια, στα οποία εναλλάσσονται. Δεύτερον, ζητούν το ίδιο ποσόν χρηματικής βοήθειας, ένα «πενηντάρι». Τρίτον, όσα δεν ζητούν βοήθεια προφορικά, κρατούν ταμπελίτσες γραμμένες με τον ίδιο γραφικό χαρακτήρα, κτλ. Η επιχείρηση πρέπει να είναι εξαιρετικά προσοδοφόρος, αν κρίνει κανείς από την απότομη αύξηση της επαιτείας, τα τελευταία χρόνια, πράγμα που δείχνει ταυτόχρονα ότι οι κάτοικοι της Αθήνας και των προαστίων είναι άνθρωποι του Θεού και πολύ ελεήμονες.

Η δομή των επιχειρήσεων επαιτείας παρουσιάζει ποικιλία και ενδιαφέρον. Αλλες είναι οικογενειακές επιχειρήσεις στενού κύκλου, δηλαδή γονείς και παιδιά. Αλλες οικογενειακές επιχειρήσεις, ευρύτερου κύκλου, δηλαδή συγγενικές οικογένειες με συμμετοχή γονέων, παιδιών, εξαδέλφων κ.ο.κ. Το ένα παιδί ζητιανεύει, π.χ. γωνία Πατησίων και Κοδριγκτώνος και το εξαδελφάκι του, στην Πλατεία Βικτωρίας. Οπως έχει φανεί από τα αστυνομικά δελτία, υπάρχουν και επιχειρήσεις με ευρύτατα κυκλώματα εκμετάλλευσης μικρών παιδιών, με τεράστια κέρδη και εγκληματική δραστηριότητα και σε άλλους «κλάδους».

Οι παραπάνω αναφορές έχουν σκοπό να πείσουν τον αναγνώστη ότι τα επιχειρήματα των δύο αντίθετων απόψεων που προανέφερα είναι άσχετα με την σημερινή πραγματικότητα. Οποιος δίνει «βοήθεια» στους ζητιάνους και στα ζητιανάκια γίνεται, χωρίς να το θέλει και χωρίς να το ξέρει, συνεργός σε μια εγκληματική δραστηριότητα, ενώ φυσικά οι προθέσεις του είναι εντελώς διαφορετικές.

Ο κ. Θ. Π. Λιανός είναι καθηγητής της Πολιτικής Οικονομίας στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών.

«Διαμάντια που ομοιοκαταληκτούν με τη νύχτα»



...Δεν ξέρω αν για την ποίηση της Δήμητρας Χριστοδούλου έχει γραφτεί πως δεν είναι γυναικεία, θηλυκή - όταν με αυτό εννοούμε εύθραυστη, λυρική, ερωτική ή, και, τείνουσα, ως εξαρτημένη, να συμπληρωθεί από την εκτοπλασματική παρουσία τού ετέρου ημίσεος. Με ένα τέτοιο σκεπτικό, η δική της ποίηση είναι ανδρική ή, μάλλον όχι, είναι ανδρική και θηλυκή μαζί, το είδος εκείνο που δεν ντρέπεται και επιπλέον κατορθώνει να υποδυθεί πότε το ένα και πότε το άλλο φύλο. Θα προτιμούσα, πάντως, να τη χαρακτηρίσω ποίηση οντολογική ή ανασκαφική του ανθρώπινου βιώματος ή, απλά, λυδία λίθο. Γιατί πάνω σ’ αυτήν σπάνε τα μούτρα τους ναρκισσισμοί και ρητορείες εξίσου. Η Δ. Χριστοδούλου έχει σωθεί «από τον έρωτα της δικής της εικόνας».

Παρασκευή 20 Φεβρουαρίου 2009

ΔΗΜΗΤΡΑ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ



 Βιογραφικό Σημείωμα

Η Δήμητρα Χ. Χριστοδούλου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1953. Σπούδασε Νομικά και Φιλολογία. Εργάζεται ως καθηγήτρια στη Μέση Εκπαίδευση. Έχει εκδώσει ως τώρα επτά βιβλία ποίησης και ένα με πεζά κείμενα. Δουλειά της έχει μεταφραστεί σε αρκετές γλώσσες και έχει δημοσιευτεί σε ελληνικά και ξένα λογοτεχνικά περιοδικά και ανθολογίες ποίησης.

ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ

Τα άλογα του Μυροβλήτου, Αθήνα, ιδιωτική έκδοση, 1974, σελ. 20

Ηγησώ, Αθήνα, Κείμενα, 1979, σελ. 48

Χώμα, Αθήνα, Κέδρος, 1984, Κ.Α. σελ. 72

Η προσευχή του αναιδούς, Αθήνα, Καστανιώτης, 1991. σελ. 80
ΙSBN: 960-03-0808-Χ

Το κυπαρίσσι των εργατικών, Αθήνα, Καστανιώτης, 1995, σελ. 80 ΙSBN: 960-03-0411-4

Ακτή στο φως του χειμώνα, διηγήματα, Αθήνα, Καστανιώτης, 1996, σελ. 132 ISΒΝ: 960-03-1470-5

Φορτίο, Αθήνα, Καστανιώτης, 1997, σελ. 104 ISBN: 960-03-1904-9

Προς τα κάτω, Αθήνα, Νεφέλη, 1999, σελ. 110 ISBN: 960-211-498-3

ΠΗΓΗ: http://www.greece2001.gr/writers/DimitraXristodoulou.html

Νίκος Κάσδαγλης: Αντίο στη Ρόδο

Τριτη, 17 Φεβρουαριου 2009 07:00
Σε ηλικία 81 ετών πέθανε το Σάββατο στη Ρόδο, ο συγγραφέας Νίκος Κάσδαγλης (στη φωτογραφία). Γεννημένος στην Κω, εκτός από συγγραφικό έργο, ανέπτυξε αντιστασιακή δράση στη διάρκεια της δικτατορίας.


Έχει γράψει συνολικά 18 έργα -πολλά εκ των οποίων έχουν μεταφραστεί σε ξένες γλώσσες-, ενώ μετέφρασε τα βιβλία «Ο γέρος και η θάλασσα» του Έρνεστ Χέμινγουεϊ, και «Στις φυλακές των Συνταγματαρχαίων» του Jean Starakis.

Το τελευταίο βιβλίο του εκδόθηκε το 2005, με τίτλο «Επιβολή. Τα κείμενα της βίας». Το 1981 συμμετείχε στην ίδρυση της Εταιρείας Συγγραφέων.

Η κηδεία του θα τελεστεί σήμερα στη Ρόδο.
ΠΗΓΗ: ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ

Σάββατο 14 Φεβρουαρίου 2009

ΧΑΪΝΡΙΧ ΜΠΕΛ

του Αναστ. Βιστωνίτη

Σε μια εποχή όπου ποικίλοι ρατσισμοί, μιλιταρισμοί και εθνικισμοί αναπτύσσονται στις παρυφές της ανεπτυγμένης Δύσης, το έργο του Μπελ εκφράζει τον ασταμάτητο αγώνα εναντίον της λήθης. Ολα του τα μυθιστορήματα θα τα χαρακτήριζε κανείς βιβλία εποχής που συνθέτουν ένα χρονικό όχι μόνο των ερειπίων, αλλά και της περιπέτειας των αξιών οι οποίες διακυβεύονται από το μεταπολεμικό καθεστώς, όπως εκφράζεται από την προτροπή να αφήσουμε στην άκρη το παρελθόν, αν θέλουμε να υπερβούμε το σοκ του καταστροφικού πολέμου.

Σήμερα που στη Γερμανία πολλοί απαιτούν να αφεθεί το παρελθόν στο παρελθόν και να «ξαναγίνουν οι Γερμανοί ένα πολιτισμένο έθνος», καθώς ζητεί ο συγγραφέας Μάρτιν Βάλζερ ή ο αναθεωρητικός ιστορικός Ερνστ Νόλτε, το παράδειγμα του Μπελ έχει βαρύνουσα σημασία αφού βρίσκεται στην αντίθετη ακριβώς πλευρά. Και ένας συγγραφέας εποχής ξαναδιαβάζεται όχι τόσο γιατί το έργο του έχει τη δύναμη να υπερβαίνει την εποχή του αλλά ακριβώς επειδή ο ίδιος την παρουσιάζει ανάγλυφα και σε βάθος, στήνοντάς τη μέσα από τα ερείπιά της. Με καθαρότητα, με ακρίβεια και δίχως φόβο.

Ο Μπελ ανήκει στους κορυφαίους του μεταπολεμικού ρεαλισμού που ωστόσο είναι φορτισμένος με όλα τα γνωρίσματα του κεντροευρωπαϊκού εξπρεσιονισμού, μιας μεγάλης λογοτεχνικής και καλλιτεχνικής σχολής που πήρε ποικίλες μορφές στον αιώνα μας: ατμόσφαιρα, εκπληκτική χρήση των φωτοδιαστάσεων, ακρότητα στην έκφραση μέσω των ελλείψεων και της υποβολής τους, ανίχνευση και προβολή του ψυχικού τοπίου στο περιβάλλον της καθημερινότητας, εστίαση στην αξία των μικρών πραγμάτων, ανάδειξη των αντικειμένων σε σύμβολα της εσωτερικής ζωής, ελλειπτικοί διάλογοι που αφήνουν μεγάλα περάσματα για τις σιωπές και τα αισθήματα, μια σχέση με τα πράγματα και τον περίγυρο σχεδόν σωματική και μια ζωή τη μια στιγμή περιπαθής και την άλλη σχεδόν ανυπόφορη, όπου η οργανωμένη κοινωνία φαντάζει βάρβαρη, αλλά και μικρή σε σύγκριση με το πάθος της ζωής που επιχειρεί να καταστείλει.

Ο Μπελ στην ιστορική του Διακήρυξη για τη λογοτεχνία των ερειπίων άλλωστε σημειώνει το 1952:

«Οι άνθρωποι για τους οποίους γράφαμε ζούσαν σε ερείπια, έρχονταν από τον πόλεμο, γυναίκες και άνδρες με τα ίδια τραύματα, ακόμη και παιδιά... Και εμείς ως συγγραφείς αισθανόμασταν τόσο κοντά τους που ταυτιζόμασταν μαζί τους· με μαυραγορίτες και τα θύματα των μαυραγοριτών, με φυγάδες και όλους αυτούς που είχαν μείνει με διάφορους τρόπους χωρίς πατρίδα...».

ΠΗΓΗ: ΤΟ ΒΗΜΑ

Παρασκευή 13 Φεβρουαρίου 2009

Χάινριχ Μπελ - Βιογραφία

alt text

«Γεννήθηκα στην Κολωνία όπου ο Ρήνος, κορεσμένος πια από τη γοητεία της διαδρομής του, απλώνεται στην πλατιά πεδιάδα και καταλήγει στην ομίχλη της Βόρειας Θάλασσας· εκεί όπου ποτέ δεν πήραν στα σοβαρά την πολιτική εξουσία, κι ακόμη λιγότερο την εκκλησιαστική· εκεί όπου έριξαν γλάστρες στον Χίτλερ και γελοιοποίησαν δημοσίως τον Γκαίρινγκ· [...] Γεννήθηκα στην Κολωνία που είναι διάσημη για τον γοτθικό μητροπολιτικό ναό της ενώ θα έπρεπε να είναι περισσότερο διάσημη για τις ρωμαϊκές εκκλησίες της· στην Κολωνία που φιλοξένησε, και ξεπούλησε, την αρχαιότερη εβραϊκή κοινότητα της Γερμανίας· η πολιτική συνείδηση και το χιούμορ δεν κατάφεραν να πλήξουν το Κακό, εκείνο το χιούμορ, τόσο περιβόητο όσο και ο μητροπολιτικός ναός, τρομαχτικό στην επίσημη μορφή του, μεγαλειώδες και σοφό στην καθημερινότητα». Το απόσπασμα τούτο από ένα αυτοβιογραφικό δοκίμιο που έγραψε ο Χάινριχ Μπελ το 1959, δείχνει ότι το αντικείμενο και η στάση του συγγραφέα προσδιορίστηκαν κατά μείζονα λόγο από τον τόπο και τον χρόνο γέννησής του.

ΠΗΓΗ:ΤΟ ΒΗΜΑ

Ο Χάινριχ Μπελ γεννήθηκε το 1917 στην Κολονία. Για το έργο του τιμήθηκε μεταξύ άλλων το 1967 με το βραβείο Buchner και το 1972 με το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Διετέλεσε πρόεδρος του PEN-Club της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας καθώς και του αντίστοιχου διεθνούς. Πέθανε στις 16 Ιουλίου 1985. Μεταξύ άλλων στα ελληνικά κυκλοφορούν τα έργα του: Η χαμένη τιμή της Κατερίνας Μπλουμ (εκδ. Γράμματα), Οι απόψεις ενός κλόουν (εκδ. Γράμματα), Ο άγγελος σιωπούσε (εκδ. Πόλις)


Πηγή:Εκδόσεις Μεταίχμιο

http://pedia.elogos.gr

Πέμπτη 12 Φεβρουαρίου 2009

Κριτήριο αξιολόγησης

Κριτήριο αξιολόγησης στο κείμενο του Αντρέα Φραγκιά: Λοιμός.

Δικτυογραφία για τον Ανδρέα Φραγκιά

Βιογραφία του Αντρέα Φραγκιά
https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZ1LZ77sl77oTCvP5DwU2HBjjSnJv3s2Tq-1t26aPKQIYyaGI1netvQI36Q1m5ZTnfwt22dVz8-0IeStIVEqEfLy4V_LgaB5rDDFujtBCX5-nOTPspiAaOTB_lbg8BKFmkWzGtJJ8vvSI/s1600-r/%CE%91%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%AD%CE%B1%CF%82+%CE%A6%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CE%B9%CE%AC%CF%82.bmp

http://fraghias.blogspot.com/Κριτικές, σχόλια, εργοβιογραφικά στοιχεία, συνεντεύξεις, κείμενα, άρθρα, φωτογραφίες που αφορούν τον συγγραφέα Αντρέα Φραγκιά ...

Ανδρέας Φραγκιάς - Έκθεση βιβλίου της Φραγκφούρτης 2001 - Ελλάδα Το περιεχόμενο όλου του φυλλαδίου προέρχεται από το αφιέρωμα στον Αντρέα Φραγκιά που δημοσίευσε το περιοδικό ΑΝΤΙ, Νο 714 26-5-2001


Ανάκριση με όλα τα μέσα

"Οταν τον είδα στο γραφείο ήταν φανερά κάτω από την επήρεια παραισθησιογόνων. Αυτό το καταθέτω σαν γιατρός, δεν έχω καμιά αμφιβολία. Ηταν σε μια φοβερή κατάσταση και δεν ήξερε τι έλεγε. Οταν έφυγε, είπα στον Θεοφιλογιαννάκο: Τι τον κάνατε και τον τρελάνατε;"

Το απόσπασμα αυτό είναι από την κατάθεση της Αμαλίας Φλέμινγκ στη δίκη των βασανιστών του ΕΑΤ-ΕΣΑ (11/8/75). Στη γνωστή αγωνίστρια οφείλουμε και μια πολύ σημαντική μαρτυρία για τη χρήση φαρμάκων κατά την ανάκριση από τους χουντικούς μηχανισμούς, αλλά και το ιατρικό προσωπικό που τους υπηρετούσε. Τα αποσπάσματα που ακολουθούν περιέχονται στο βιβλίο της "Προσωπική Κατάθεση" που πρωτοκυκλοφόρησε στη Βοστόνη το 1973.

"Χρησιμοποιήθηκαν επίσης παραισθησιογόνα", αναφέρει η Φλέμινγκ για την ανάκριση της Δημοκρατικής Αμυνας. "Ηταν η πρώτη φορά που άκουγα για χρήση παραισθησιογόνων σε ανακρίσεις", προσθέτει (σ. 111). Ως θύμα παραισθησιογόνων κατά την ανάκριση παρουσιάζει η Φλέμινγκ τον συγγραφέα και αγωνιστή της αντίστασης Ανδρέα Φραγκιά. Μιλά για ανάκριση με παραισθησιογόνα στο νοσοκομείο: "Ηταν σαν να 'χαμέ μπροστά μας τη σκιά του άλλοτε ανθρώπου. Μου είπαν αργότερα πως όταν αναφέρουν στον Φραγκιά πράγματα που υποτίθεται πως είπε και υπέγραψε, δεν θυμάται τίποτα. Μα τι του κάναν οι κακούργοι στο στρατιωτικό νοσοκομείο; Παραισθησιογόνα του δώσανε ή του κάνανε ναρκανάλυση, ως τα όρια της ανθρώπινης αντοχής; Από την έκφρασή μου θα είδαν ότι ήξερα αρκετά για το μαρτύριό του. Μα οτιδήποτε και να είπε για μένα ή για άλλους, ο Φραγκιάς παραμένει ήρωας που τίποτα δεν μπορεί να μειώσει" (σ. 152).
ΠΗΓΗ: iospress.gr

Η ιστορία της Μακρονήσου

Στους αρχαίους χρόνους η νήσος έφερε το όνομα "Ελένη" ή "Ελένη νήσος" επειδή κατά την Ελληνική Μυθολογία όταν την ωραία Ελένη απήγαγε ο Πάρις στη Τροία ή στην επιστροφή από εκεί με τον Μενέλαο, εκείνη αποβιβάσθηκε στη νήσο αυτή. Ο Στράβων μόνο την αναφέρει επίσης και "Κρανάη", παίρνοντας το όνομά της από την κόρη του Κραναού, βασιλιά της Αθήνας. Στο νησί υπάρχει εγκατάσταση της νεώτερης νεολιθικής περιόδου (5η Χιλιετία π.Χ.) Έχουν βρεθεί αρχαία ερείπια, τεμάχια κιόνων και κρηπιδώματα μεγάλου αρχαίου κτίσματος. Εκτός αυτών στο νησί υπάρχουν δύο μικροί ναΐσκοι, του Αγίου Γεωργίου και της Θεοτόκου, που κτίσθηκαν πάνω σε θεμέλια αρχαίων κτιρίων (πιθανώς αρχαίων ναών).

Κατά τη διάρκεια του Βαλκανικού πολέμου (1912-1913) στη Μακρόνησο είχε μεταφερθεί μεγάλος αριθμός Τούρκων αιχμαλώτων, που έζησαν εκεί μέχρι της υπογραφής ειρήνης οπότε και μετακινήθηκαν στη Τουρκία.

Από τον Απρίλιο του 1947 η Μακρόνησος και στη διάρκεια του Εμφυλίου χρησιμοποιήθηκε ως στρατόπεδο συγκέντρωσης "εθνικής αναμόρφωσης" για χιλιάδες κομμουνιστές, πολιτικούς κρατούμενους και λιποτάκτες στρατιώτες. Τον Οκτώβριο του 1949 ιδρύθηκε ο αυτόνομος Οργανισμός Αναμορφωτηρίων Μακρονήσου με τα γνωστά άρχικά "Ο.Α.Μ." που όμως σε πολύ μικρό σχετικά χρονικό διάστημα, μετά την επίσκεψη στο νησί της Βασίλισσας Φρειδερίκης, διαλύθηκε. Εξ αυτών των λόγων, το νησί κρίθηκε με απόφαση της Υπουργού Πολιτισμού Μελίνας Μερκούρη, μνημείο της εποχής του εμφυλίου, οπότε σήμερα νησί και κτίσματα των επιμέρους στρατοπέδων σε αυτό προστατεύονται από παρεμβάσεις. Ο επίσημος δυκτιακός τόπος του δήμου Κέας, περιγράφει την ιστορία του κολαστηρίου ως εξής:

"Το τέλος του Β' Παγκοσμίου πολέμου ακολουθεί η αρχή του εμφυλίου πολέμου. Η Μακρόνησος αποτελεί μία από ης μελανότερες σελίδες της ιστορίας του. Το 1947 εξορίζονται εκεί όλοι οι νεοσύλλεκτοι στρατιώτες με "ύποπτα φρονήματα", επανδρώνοντας Τα τρία ειδικά τάγματα οπλιτών (Α' ΕΤΟ, Β' ΕΤΟ, Γ' ΕΤΟ). Το 1948 δημιουργείται το 4ο τάγμα στο οποίο μεταφέρονται οι πολιτικοί εξόριστοι. Σαν "κολυμπήθρα του Σιλωάμ" όπως ονόμαζαν το Μακρονήσι, ο τρόμος και τα βασανιστήρια ήταν η μέθοδος για ιδεολογική αναβάπτιση η οποία θα δηλωνόταν με την δήλωση μετάνοιας . Έλληνες βασάνιζαν Έλληνες. "Πατριώτες" βασάνιζαν Πατριώτες. Σε σκηνές ενός ατόμου ζούσαν τρεις. Οι δοκιμασίες πολλές και κυρίως αυτή ως δίψας. Όταν δεν μπορούσε να φτάσει το καΐκι που μετέφερε νερό, τους έδιναν αλμυρό μπακαλιάρο... Απειλές, ατομικοί και ομαδικοί βασανισμοί βρίσκονταν στο καθημερινό πρόγραμμα με σκοπό να σκύψουν το κεφάλι, να καμφθεί το ηθικό. Όσοι δεν υπέγραφαν δήλωση μετάνοιας μεταφέρονταν στην χαράδρα του Α' ΕΤΟ κι από εκεί πέρναγαν στρατοδικείο. Όσοι υπέγραφαν, για να αποδείξουν την ανάνηψή τους, τους έβαζαν πέτρες στα χέρια και τους διέταζαν να λιθοβολήσουν τους αμετανόητους. Αυτούς που λίγο πριν μοιράζονταν της ίδιες φοβίες."

Η ιστορία της Μακρονήσου στη λογοτεχνία και τον κινηματογράφο έχει αποδοθεί -μεταξύ άλλων- μέσα από δύο σπουδαία έργα, τον "Λοιμό" του Ανδρέα Φραγκιά (1972, Κέδρος) και την κινηματογραφική του μεταφορά από τον Παντελή Βούλγαρη στο "Happy Day" (1976, βραβεία: Καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας και μουσικής στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 1976).

Τον Αύγουστο του 2003 έγιναν τρεις συναυλίες από το Μίκη Θεοδωράκη στη Μακρόνησο, σε ανάμνηση των χρόνων της εξορίας.

Κυριακή 8 Φεβρουαρίου 2009

Το πραγματικό και το φανταστικό στο «Λοιμό»

Έρη Σταυροπούλου

Αν στη Μεταμόρφωση (1916) του Κάφκα ο ασήμαντος ήρωας γίνεται έντομο και στον
Ρινόκερο (1960) του Ιονέσκο ο τελευταίος άνθρωπος αγωνίζεται να μη χάσει τα
χαρακτηριστικά του, οι βασανιστές στο Λοιμό δεν είναι μόνο κτηνώδεις και
απάνθρωποι, έχουν γίνει τέρατα. Οι βασανιστές, τα πλάσματα της νύχτας,
περιγράφονται σαν τεράστια παράξενα ζώα:
Τα παράξενα αυτά πλάσματα που κατεβαίνουν από το βουνό έχουν μακριές
αρπάγες με κοφτερά δόντια και θώρακα από σκληρό αγκαθωτό όστρακο.
Βαδίζουν μονόπαντα με τα τέσσερα, σούρνονται με την κοιλιά, που είναι όμοια
με τη ράχη τους, περνάνε πάνω από τις πέτρες και τα πεζούλια. Η αναπνοή
τους είναι σαν τη φυσούνα του γύφτου. Υπάρχουν όμως κι άλλα, που ούτε
αναπνέουν ούτε ανοιγοκλείνουν τα μάτια. Μπορούν ακόμη και να μικρύνουν,
να γίνουν ζουζούνια και να τρυπώσουν στις πέτρες του οικογενειακού σου
τάφου. Κι εκεί, κάποια νύχτα, να μεγαλώσουν ξαφνικά, να πάρουν τη φυσική
τους διάσταση, κι ακόμη μεγαλύτερη, να γεμίσουν όλο το χώρο και συ να
βρεθείς μπερδεμένος, όλος απορία και τρόμο, ένα σβωλαράκι σάρκες μέσα
στα μαλλιαρά πλοκάμια τους.
(σ. 35, βλ. και σ. 223)


Διαβάστε περισσότερα εδώ

H στοχαστική λογοτεχνία του Aνδρέα Φραγκιά

του Παντελή Μπουκάλα

Στα τριάντα χρόνια της δημόσιας λογοτεχνικής του γραφής (αφού η πολύχρονη δημοσιογραφική εργασία του υπήρξε κατά κύριον λόγο ανώνυμη, ανυπόγραφη), στον μισόν αιώνα που διέρρευσε από την πρώτη του εμφάνιση, ο Aνδρέας Φραγκιάς τύπωσε τέσσερα μυθιστορήματα όλα κι όλα (κρατώντας στο συρτάρι όσα κείμενά του έκρινε πως δεν είχαν ολοκληρωθεί): το «Aνθρωποι και σπίτια» το 1955 (οι άνθρωποι σε μια λαϊκή συνοικία της Aθήνας, έναν χρόνο έπειτα από μιαν απελευθέρωση που η κυριολεξία της δεν ίσχυσε για όλους, με τα «καμένα σπίτια» και κυρίως την καμένη μνήμη, αφού «όλοι ξέρουμε πως καήκανε και δε μιλάμε γι’ αυτό»), την «Kαγκελόπορτα» το 1962 (δίκαιη και μεστή ιστόρηση του μετεμφυλιακού δράματος και των ριζικών κοινωνικών μεταλλαγών στο άστυ), τον «Λοιμό» το 1972 (βασανιστές και βασανιζόμενοι σε ένα εφιαλτικό στρατόπεδο συγκέντρωσης και «αναμόρφωσης», με πιθανό πρότυπο τη Mακρόνησο, όπου ο συγγραφέας υπηρέτησε τη θητεία του ως κρατούμενος, στα χρόνια 1950-52, πληρώνοντας για τα φρονήματά του και την αντιστασιακή του δράση, όπως τρία χρόνια πριν είχε πληρώσει εκτοπιζόμενος στην Iκαρία) και το δίτομο «Πλήθος» το 1985 και το 1986, ένα έργο που τίμησε τις υψηλές επιδιώξεις του, γραμμένο με τον Tζορτζ Oργουελ κατά νουν αλλά και τον Φραντς Kάφκα (το παράδειγμα του οποίου είχε επενεργήσει και στον «Λοιμό», όπου ιστορούνται οι μαζικές κοινωνίες μας, ασφυκτικά ελεγχόμενες από αόρατους κυβερνήτες και επιτηρητές).

«Oλα κι όλα τέσσερα βιβλία»; Mα μήπως είναι ήδη πολλά; Mήπως δεν αρκούν τέσσερα πεζογραφήματα για να συνθέσουν έναν κόσμο ολόκληρο αν ο δημιουργός τους είναι γερός μάστορας, σεμνά ικανός, τίμιος απέναντι στην τέχνη του; ΄H τάχα πρέπει να γίνεται κανείς σαν εκείνον τον γραμματικό τού 1ου αιώνα προ Xριστού, τον «χαλκέντερο» Δίδυμο τον Aλεξανδρέα (που επονομάστηκε Bιβλιολάθας γιατί δεν θυμόταν καν τους τίτλους των αναρίθμητων γραπτών του), ώστε να τον τιμήσουμε με την προσοχή και τον έπαινό τους; Mήπως θα πρέπει να τυπώνει ένα έργο κάθε χρόνο, ακόμη κι αν δεν έχει τίποτε να πει, αλλά μόνο και μόνο για να βρίσκεται στη δημοσιότητα και να εκμεταλλεύεται τους πολλούς της πόρους, όπως επιτάσσουν τα νέα ήθη;

Tον Aνδρέα Φραγκιά θα τον διαβάζουμε και θα τον ξαναδιαβάζουμε — επειδή κ α ι είχε να πει κ α ι είχε τρόπο να τα πει, ένα «μάγο ύφος», σύμφωνα με τον χαρακτηρισμό του Στάθη Δρομάζου, που, εσωτερικεύοντας με την πολλή επεξεργασία τις κατακτήσεις του, αυτοτιθασευμένο, αρνείται πεισματικά οποιασδήποτε μορφής πολυτέλεια, ως προς τις λέξεις, τα συντάγματα, τις εικόνες και την πλοκή. Θα τον διαβάζουμε και θα τον ξαναδιαβάζουμε επειδή, εκτός όλων των άλλων, όσα έθιξε στα κείμενά του και η λογοτεχνική μέθοδος με την οποία τα ανέδειξε εξακολουθούν να προηγούνται σε πολλά της πεζογραφίας η οποία τον ακολούθησε, κυρίως δε εκείνης που καταπιάστηκε με θέματα ίδια με τα δικά του.

Ανδρέας Φραγκιάς, Λοιμός (Μέρος Α)

Ένα μεσημέρι όμως τα μεγάφωνα σάλπισαν προσοχή. Όλα έδειχναν πως κάτι σοβαρό θα ανακοινωθεί. Καθετί, όμως, λέγεται πολύ σοβαρά κι έτσι, πάλι, κανείς δεν έδωσε σημασία. Καινούργια σφυρίγματα, προσταγές, θούρια και παιάνες για ν΄ αναγγελθεί η απόφαση: «Μπροστά στο φοβερό κίνδυνο που διατρέχουμε - για την υγεία την καλή διαβίωση και τον πολιτισμό- πρέπει να αντιμετωπίσουμε τη φοβερή επίθεση, να εξοντώσουμε το μίασμα και ν'απαλλάξουμε τον τόπο από την απειλή! Στον αγώνα αυτόν θα μετρηθεί η συμβολή εκάστου και θα αποκαλυφθούν οι αδιάφοροι. Πρέπει να εξοντώσουμε τις μύγες! Προς τούτο έκαστος υποχρεούται, ως ελάχιστον αντίτιμο για να απολαμβάνει τα αγαθά του τόπου, να παραδίδει τουλάχιστον είκοσι μύγες την ημέρα. Οι απρόθυμοι θα υποστούν βαρύτατες κυρώσεις.» Η διαταγή αναλύθηκε εξαντλητικά, για να μην υπάρχει καμία αμφιβολία. Όποιος δεν φέρει το βράδυ τις είκοσι μύγες, μαύρη του μοίρα.«Θα τις συλλάβετε βεβαίως χωρίς να χαλαρωθεί, βεβαίως, στο ελάχιστο ο ρυθμός των άλλων εργασιών». Και όταν εδώ λέμε πρέπει, σημαίνει «πρέπει». Ένας ειδικός ομιλητής εξήγησε σε επίσημη συγκέντρωση, για τη μεγάλη σταυροφορία που θα φέρει στον τόπο την κάθαρση και την εξυγίανση. Τόνισε το βαθύτερο νόημα της ευγενικής αυτής προσπάθειας, την αέναη πάλη με τις δυνάμεις του κακού, μίλησε για τους φορείς των ζωικών και ηθικών μολύνσεων, για τη λυτρωτική διαδικασία και την κάθαρση, για τις συμβολικές προεκτάσεις ένός τέτοιου χρέους. Μετά τις πρώτες φράσεις κανείς πια δεν καταλάβαινε τι έλεγε. Η φωνή του παλλόταν από συγκίνηση καθώς μιλούσε για την «ηθική ανάπλαση, για τον εξαγνισμό των ψυχών από τις συντριπτικές αμαρτίες που βαραίνουν τις συνειδήσεις» και για την ανάγκη της καθημερινής εξιλαστήριας προσφοράς «ώστε ύστερα από αρκετούς αιώνες δοκιμασίας να είναι δυνατόν μερικοί άξιοι...» Μίλησε πραγματικά με μεγάλη έξαρση και ανάταση, λίγο ακόμα και θ΄ αποκτούσε και αυτός φτερά να πετάξει. Το άλλο πρωί,πριν ξεκινήσει ο πληθυσμός για τις εργασίες τους, το μεγάφωνο είπε με γλυκιά φωνή ένα παραμύθι σαν και αυτό που λένε στα παιδιά πριν κοιμηθούν. Εδώ συνηθίζονται τα πρωινά παραμύθια, για να κρατάνε όλες τις ώρες. Αφηγήθηκε με λίγα λόγια την ιστορία εκείνου του καλού βασιλιά που όταν έφτασε ναυαγός σ΄ένα έρημο νησί, βρήκε να το κατοικούν μόνο μερικά δαιμονισμένα τέρατα . Ύστερα από πολλούς και σκληρούς αγώνες ο καλός βασιλιάς νίκησε και υπόταξε τα κακά πνεύματα. Τα εξόντωσε, τα ημέρεψε. Και το παραμύθι τελείωσε με αυτά τα λόγια: «Καταλαβαίνετε βέβαια τι σημαίνει τούτος ο παλιός μύθος. Αυτοί που ενσαρκώνουν το πνεύμα του κακού είσαστε σεις! Το πνεύμα του καλού θα ασκήσει την αγαθότητα και την αμείλικτη δύναμή του για να υποτάξει τον δαίμονα... Θα μπορούσε βέβαια να τον σκοτώσει, θα ήταν το πιο εύκολο. Υπάρχουν πολλά και αποτελεσματικά φάρμακα μέσα θανάτου, τα ξέρουμε όλα. Για τις μύγες τα δραστικά φάρμακα, και για τις άλλες περιπτώσεις τα όπλα. Εμείς δεν χρειαζόμαστε άλλους νεκρούς. Τι να τους κάνουμε; Δεν θα είχε καμία αξία η αποστολή μας... εμείς θέλουμε να εξ...ξοντώσουμε και να συντρ...ρίψουμε ουσιαστικά όχι τους ευτελείς φορείς, αλλά τον ίδιο τον δαίμονα» [...]

Το "ΧΑΠΠΥ ΝΤΑΙΗ"

Η 3η ταινία του Παντελή Βούλγαρη, το «ΧΑΠΠΥ ΝΤΑΙΗ» (1976) βασίζεται στο μυθιστόρημα του Ανδρέα Φραγκιά «Ο λoιμός» κι έχει για ήρωές της μια ομάδα πολιτικών εξορίστων σ' ένα νησί, ­ δεν ονομάζεται μα είναι γυρισμένο στη Μακρόνησο. Η μουσική του Διονύση Σαββόπουλου, το «Μάνα μου όλα περνούνε» με τον Μιχάλη Μενιδιάτη.
ΠΗΓΗ: ΕΥΠΛΟΙΑ

Παρασκευή 6 Φεβρουαρίου 2009

ΑΝΔΡΕΑΣ ΦΡΑΓΚΙΑΣ 1921 - 2002

Βιογραφικό σημείωμα

Ο Αντρέας Φραγκιάς γεννήθηκε στην Αθήνα το 1921. Σπούδασε Οικονομικές Επιστήμες, αλλά διέκοψε τις σπουδές του πριν το πτυχίο, εξαιτίας του πολέμου και της συμμετοχής του στην Αντίσταση. Εργάστηκε ως δημοσιογράφος σε περιοδικά και εφημερίδες.
Τα μυθιστορήματά του μεταφράστηκαν στα γερμανικά, ρουμάνικα, ουγγρικά, ρώσικα και γαλλικά. Υπήρξε φίλος και συνεργάτης του Άρη Αλεξάνδρου και του Δημήτρη Χατζή. Τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος το 1988 για "Το πλήθος" και το 2000 με το Μεγάλο Κρατικό Βραβείο για το σύνολο του έργου του.

ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ
Μυθιστορήματα
Άνθρωποι και σπίτια, Αθήνα 1955.
Η καγκελόπορτα, Έκδοση "Επιθεώρηση Τέχνης", Αθήνα 1962.
Λοιμός, Αθήνα 1972.
Το πλήθος. Τομ. 1-2, "Κέδρος", Αθήνα 1985-1986
Τα μυθιστορήματά του κυκλοφορούν τώρα από τις Εκδόσεις "Κέδρος"

Θέατρο
Πέντε στρέμματα παράδεισος (σε συνεργασία με τον Γεράσιμο Σταύρου)

Ο Τάσος Λειβαδίτης στο Διαδίκτυο


"Για την ποίηση του Τάσου Λειβαδίτη" του Παντελή Μπουκάλα στην Καθημερινή
Τάσος Λειβαδίτης, Καντάτα  (

Εισαγωγή στο ποιητικό έργο του Τάσου Λειβαδίτη, Γενικά χαρακτηριστικά της ποίησης του Λειβαδίτη,Η θρησκευτικότητα στην ποίηση του Λειβαδίτη, Η Καντάτα

ANA MPA Culture ( Βιογραφία - Απάνθισμα)

Διαπολιτισμός   (Βιογραφία, ποιήματα, μελέτες για τον ποιητή)


Ποιήματα του Τάσου Λειβαδίτη
Ο ποιητής απαγγέλλει τα ποιήματα: 1. Ο πρώτος στίχος, 2.Οι ορτανσίες, 3.Το παράπονο του ποιητήνσίες  Το παράπονο του ποιητή
Ποιήματα δημοσιευμένα στο TRANSLATUM

Τετάρτη 4 Φεβρουαρίου 2009

«'Εφυγε» η ηθοποιός Αλέκα Παΐζη

Έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία 90 ετών, η ηθοποιός του ελληνικού θεάτρου Αλέκα Παΐζη.

Η ηθοποιός Αλέκα Παΐζη, που έφυγε σήμερα από τη ζωή, γεννήθηκε στην Κρήτη το 1919 και σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου.

Πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο το 1941, ερμηνεύοντας τη Σουζάνα στη «Βεντάλια» του Γκολντόνι, στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου. Τον ίδιο χρόνο γράφτηκε και στο ΣΕΗ.

Το 1946 συγκρότησε θίασο με το Δήμο Σταρένιο και τον Τίτο Βανδή που υπήρξε και σύζυγός της. Το 1963 προσελήφθη ως βασικό στέλεχος στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος όπου παρέμεινε μέχρι το 1966, ερμηνεύοντας σημαντικούς ρόλους.

Μετά την κήρυξη της δικτατορίας τον Απρίλιο του 1967, έφυγε στο εξωτερικό. Επιστρέφοντας μετά τη Μεταπολίτευση στην Ελλάδα, συνεργάστηκε με το Λαϊκό Πειραματικό Θέατρο του Λεωνίδα Τριβιζά, με τον Μάνο Κατράκη, με το Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν, με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, και πάλι, με το Απλό Θέατρο κ.α.

Στον κινηματογράφο πρωτοεμφανίστηκε το 1957, στην ταινία του Φρ. Ηλιάδη «Μπαρμπα-Γιάννης ο κανατάς». Επαιξε επίσης στις ταινίες «Ο Μιμίκος και η Μαίρη» του Γρηγόριου Ξενόπουλου, «Το παιδί του δρόμου» του Τ. Αλιφέρη, «Συνοικία το όνειρο» του Α. Αλεξανδράκη κ.α.

Κατά τη διάρκεια της απουσίας της στο εξωτερικό εργάστηκε στον ιταλικό κινηματογράφο με τους σκηνοθέτες Πέτρι, Σαλβατόρι, Ρίτσι, Αντζελι κ.α Εμφανίστηκε και στην τηλεόραση, ερμηνεύοντας το ρόλο της Χρυσοστόμης στους «Πανθέους» του Βασίλη Γεωργιάδη.

Συλλυπητήριο μήνυμα για την απώλεια της Αλέκας Παΐζη, έστειλε το Εθνικό Θέατρο, όπου η σπουδαία ηθοποιός πρωταγωνίστησε για τελευταία φορά το περασμένο καλοκαίρι στις «Ιστορίες από το Δάσος της Βιέννης» του Χόρβατ, σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά, ενώ επρόκειτο να παρουσιάσει τον προσεχή Μάρτιο τη «Σονάτα του Σεληνόφωτος», του Γιάννη Ρίτσου.

Συλλυπητήρια για το θάνατο της Αλέκας Παΐζη εξέφρασαν επίσης ο υπουργός Πολιτισμού, το ΚΚΕ και ο ΣΥΝ.

«Σήμερα η τέχνη έχασε μια χαρισματική και ασυμβίβαστη προσωπικότητα. Η Αλέκα Παΐζη, υπηρέτησε το θέατρο με αφοσίωση, ποιότητα και αγάπη», δήλωσε ο υπουργός Πολιτισμού Αντώνης Σαμαράς.

Στην ανακοίνωση της ΚΕ του ΚΚΕ αναφέρεται: «Η ΚΕ του ΚΚΕ με βαθιά συγκίνηση αποχαιρετά μια σημαντική προσωπικότητα. Η κυρία του θεάτρου και του κινηματογράφου, αγωνίστρια του Κόμματος και του ΕΑΜικού κινήματος, η ηθοποιός Αλέκα Παΐζη, έφυγε σήμερα το πρωί από τη ζωή πλήρης ημερών.

Η Αλέκα Παΐζη τίμησε την τέχνη, τίμησε και το λαϊκό κίνημα. Αυτές οι δύο αξεχώριστες όψεις χαρακτηρίζουν ολόκληρη την πορεία της. Ευαίσθητη σε όλα και σταθερή απέναντι στην κρατική καταστολή, αλύγιστη στις διώξεις που υπέστη από το αστικό κράτος και τις κυβερνήσεις του. Οι νεότερες γενιές του καλλιτεχνικού κόσμου έχουν πολλά να διδαχθούν από τη διαδρομή της Αλέκας Παΐζη».

«Η Αλέκα Παϊζη, η σπουδαία ελληνίδα ηθοποιός, η συνεπής μέχρι το τέλος αγωνίστρια της Αριστεράς έφυγε από τη ζωή. Η τέχνη και η Αριστερά είναι από σήμερα φτωχότερες», σημειώνει ο ΣΥΝ.

www.kathimerini.gr με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

Ο Μανόλης Πρατικάκης μιλά για τον Τάσο Λειβαδίτη

Δευτέρα 2 Φεβρουαρίου 2009

Ο Γιώργος Δουατζής μιλά για τον Τάσο Λειβαδίτη

Στην εκπομπή ΤΙΜΗΣ ΕΝΕΚΕΝ του Δαυίδ Ναχμία ΕΡΤ 2007 ο Γιώργος Δουατζής μιλά για τον Τάσο Λειβαδίτη