Κυριακή 8 Φεβρουαρίου 2009

Το πραγματικό και το φανταστικό στο «Λοιμό»

Έρη Σταυροπούλου

Αν στη Μεταμόρφωση (1916) του Κάφκα ο ασήμαντος ήρωας γίνεται έντομο και στον
Ρινόκερο (1960) του Ιονέσκο ο τελευταίος άνθρωπος αγωνίζεται να μη χάσει τα
χαρακτηριστικά του, οι βασανιστές στο Λοιμό δεν είναι μόνο κτηνώδεις και
απάνθρωποι, έχουν γίνει τέρατα. Οι βασανιστές, τα πλάσματα της νύχτας,
περιγράφονται σαν τεράστια παράξενα ζώα:
Τα παράξενα αυτά πλάσματα που κατεβαίνουν από το βουνό έχουν μακριές
αρπάγες με κοφτερά δόντια και θώρακα από σκληρό αγκαθωτό όστρακο.
Βαδίζουν μονόπαντα με τα τέσσερα, σούρνονται με την κοιλιά, που είναι όμοια
με τη ράχη τους, περνάνε πάνω από τις πέτρες και τα πεζούλια. Η αναπνοή
τους είναι σαν τη φυσούνα του γύφτου. Υπάρχουν όμως κι άλλα, που ούτε
αναπνέουν ούτε ανοιγοκλείνουν τα μάτια. Μπορούν ακόμη και να μικρύνουν,
να γίνουν ζουζούνια και να τρυπώσουν στις πέτρες του οικογενειακού σου
τάφου. Κι εκεί, κάποια νύχτα, να μεγαλώσουν ξαφνικά, να πάρουν τη φυσική
τους διάσταση, κι ακόμη μεγαλύτερη, να γεμίσουν όλο το χώρο και συ να
βρεθείς μπερδεμένος, όλος απορία και τρόμο, ένα σβωλαράκι σάρκες μέσα
στα μαλλιαρά πλοκάμια τους.
(σ. 35, βλ. και σ. 223)


Διαβάστε περισσότερα εδώ

Δεν υπάρχουν σχόλια: