1.Όλες οι περιπέτειες κοιμούνται μέσα μας.
[...]
Παρόμοιες με τις πατρογονικές φωτογραφίες
στα σπίτια, που μονάξιασαν οι καιροί,
πλήξη και σκόνη,
οι περιπέτειες κοιμούνται μέσα μας
«Η τιμωρία», 1, 33-36. Ο κύκλος των ζωδίων, 1952. Τα ποιήματα. Οι εκδόσεις των φίλων, 1970. 243-244.
2.Το δοκίμιο, ουσιαστικά, δε μπορεί να είναι κριτική προσώπων, κριτική κειμένων, με το νόημα και τον τρόπο που τη νιώθουμε τώρα δα. Είναι κριτική ιδεών. Μέσ’ από το φαινόμενο, μέσ’ από το περιστατικό, αδράχνει το βαθύτερο σάλεμα, την πρώτη κίνηση, κι αν το μπορεί, την πρώτη αιτία. Χρειάζεται πάντα μια δύναμη αφαίρεσης και μια δύναμη αναγωγής, η οικείωση μ’ ένα σωρό μοναξιές, για να κερδίσει την αυτόνομη επάρκειά του ο λόγος και να πετύχει την ποθεινή του αποκρυστάλλωση. Αυτή την αποκρυστάλλωση επιδιώκει το δοκίμιο. Και για τούτο λογαριάζεται πάντα σα μια ανώτερη μορφή κριτικής ―με το πρόσθετο προνόμιο, πως δεν είναι ποτέ, όσο κι αν το επιθυμούν οι καλοπροαίρετοι, συστηματοποιημένη γνώση. Μια τέτοια γνώση ανήκει στην επιστήμη.
Ομιλίες της γυμνής ψυχής, 1946. Μιχ. Περάνθης, Ελληνική πεζογραφία, Ε΄. Εκδόσεις έργων Περάνθη, χ.χ. 71.
ΠΗΓΗ:http://www.snhell.gr/references/quotes/writer.asp?id=247
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου